Επιστροφή στα βασικά...

Αν κάτι πρέπει να μας προβληματίσει στην αστραπιαία κίνηση μερίδας των ιδιοκτητών να εφαρμόσει το ενιαίο μισθολόγιο στα σχολεία τους δεν είναι ούτε η δόλια μεθόδευση, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν καμία προηγούμενη ενημέρωση και αντελήφθησαν τη μισθολογική περικοπή κυριολεκτικά μπροστά στο γκισέ της τράπεζας, ούτε η ίδια η αντίληψη των ιδιοκτητών που με την πρώτη ευκαιρία σπεύδουν να περικόψουν μισθούς με μοναδικό στόχο την επίτευξη αυξημένης κερδοφορίας όπως αναδεικνύει η σχετική  έρευνα του ΙΝΕ / ΓΣΕΕ ΟΙΕΛΕ. Κινήσεις όπως αυτές δεν μας προκαλούν πλέον καμία εντύπωση. Το έργο το έχουμε ξαναδεί με την άρνηση τους   να εφαρμόσουν παλαιότερα την απόφαση του ΟΜΕΔ για τις εκπτώσεις στα παιδιά των εκπαιδευτικών, με την αυθαίρετη περικοπή του κινήτρου απόδοσης, με τη μη αμειβόμενη υπερεργασία αλλά και τη μαύρη εργασία όταν μέλη του διδακτικού προσωπικού αμείβονται ως υπάλληλοι γραφείου ή ακόμη χειρότερα ως συνοδοί σχολικού λεωφορείου.
Αυτό που θα πρέπει να μας αφυπνίσει είναι ότι η κίνηση έγινε οργανωμένα και συντονισμένα από ιδιωτικά σχολεία που βρίσκονται σχεδόν σε όλη την επικράτεια, με προφανή στόχο να ανοίξουν ταυτόχρονα πολλά μέτωπα έτσι ώστε να είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα διαχειρισθεί η ΟΙΕΛΕ με τις περιορισμένες της δυνάμεις.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Μετά από μια δεκαετία εξαιρετικά ευνοϊκών συγκυριών που με  αριστοτεχνικούς χειρισμούς αξιοποίησε η ηγετική ομάδα της ομοσπονδίας, επιστρέφουμε σχεδόν από εκεί που αρχίσαμε.
Είναι προφανές ότι η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει και δίνουμε καίριες μάχες οπισθοφυλακών. Μάχες που όμως είναι ανεκτίμητες και αποκτούν τεράστια σημασία αν γνωρίζουμε που πάμε και τι θέλουμε να επιτύχουμε.
Οι δυνάμεις τις ΟΙΕΛΕ δεν επαρκούν. Η τακτική που ακολουθείται είναι σημαντική ώστε να προετοιμαστεί το επόμενο βήμα που δεν είναι άλλο παρά η καλλιέργεια κλίματος αλληλεγγύης  ομαδικότητας και εμπιστοσύνης μέσα σε κάθε σχολική μονάδα.
Μεγάλος μας αντίπαλος ο φόβος, που εντείνεται από την γενικότερη οικονομική κατάσταση αλλά και η ανυπέρβλητη ψευδαίσθηση ότι με την ευστροφία την πείρα και το κοινωνικό προφίλ θα μπορέσουμε να περάσουμε αλώβητοι από την καταιγίδα. Σύμμαχος μας η ποιότητα της δουλειάς, η επίγνωση των δυνάμεων μας αλλα και η οργή που μέρα τη μέρα βρίσκει πρόσφορο έδαφος  και πετά νέες ρίζες. Αυτή την οργή πρέπει να διαχειρισθούμε και να χαλιναγωγήσουμε. Με ψυχραιμία και μεθοδικότητα να διαμορφώσουμε ένα νέο κλίμα ομαδικότητας και αλληλεγυής μέσα στα σχολεία. Αν και σήμερα, με τις παρούσες συνθήκες δεν τα καταφέρουμε τότε δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!