Για όσους ακόμη αμφιβάλλουν

'Όταν ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας και αντικρίσετε το δικαστικό επιμελητή με την καταγγελία της σύμβασης εργασίας, ή το ίδιο σκηνικό το ζήσετε στον τόπο όπου από τα παιδικά  χρόνια  περνάτε τα καλοκαίρια σας ή ακόμη χειρότερα όταν θα βρεθείτε με την καταγγελία της σύμβασης εργασίας θυροκολλημένη, εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο που θα αντιληφθείτε όλη τη μέχρι τότε ζωή σας να ανατρέπεται και τους σχεδιασμούς ετών να καταρρέουν, τότε αγαπητοί συνάδελφοι, θα κάνετε ενστικτωδώς μία αστραπιαία αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και  θα αναζητήσετε, μάταια, ενδείξεις και γεγονότα που θα μπορούσαν να σας προϊδεάσουν για το επερχόμενο "κακό".

Θα αναλογιστείτε την πορεία σας στο σχολείο από την πρώτη στιγμή που ο ιδιοκτήτης σας καλωσόρισε στο "σχολείο σας", όπως είπε , μέχρι την τελευταία μέρα του Ιουνίου που σας ευχήθηκε καλό καλοκαίρι.
 Θα αναρωτηθείτε πως ΕΣΕΙΣ "ένα σημαίνον στέλεχος" του σχολείου, όπως σε κάθε ευκαιρία σας τόνιζε η διεύθυνση, εκδιωχθήκατε αυτόματα και με τις τυπικές διαδικασίες της καταγγελίας σύμβασης, μακριά  από τις τάξεις και τους μαθητές σας.
Θα απορήσετε για το πως είναι δυνατόν ΕΣΕΙΣ, ένας δάσκαλος που δεν έχει αρνηθεί ποτέ να παραβρεθεί στις μύριες όσες εκδηλώσεις, επιμορφώσεις και σχολικά παζάρια, που έχει θυσιάσει Σαββατοκύριακα και έχει στερηθεί πολύτιμες ώρες με τα παιδιά του προκειμένου να συνοδεύσει άλλα παιδιά που πολλές φορές δεν ήταν καν μαθητές του, που έχει "οικειοθελώς" απεμπολήσει βασικά εργασιακά του δικαιώματα προκειμένου να βάλει  "πλάτη" όποτε η διεύθυνση το ζητούσε,  να βρίσκεται ξαφνικά πέρα και μακριά από όλα αυτά.
Θα νιώσετε μια απέραντη πικρία, όχι γιατί είχατε σιωπηρά αποδεχθεί τους φανταστικούς όρους μιας ανύπαρκτης συμφωνίας βάσει της οποίας η εντατική και χωρίς όρους εργασία ανταλλάσσεται με την εξασφάλιση του επαγγελματικού σας μέλλοντος, αλλά για την αβλεψία σας σε μια βασική παράμετρο, τον χρόνο. Τον χρόνο που περνά και που μαζί του φέρνει σε εσάς, για κακή σας τύχη,  τη σιγουριά που δίνει η παλαιότητα στον εργασιακό χώρο και στον εργοδότη σας τις μισθολογικές αυξήσεις που επάγονται από τα επιδόματα σπουδών και οικογένειας, που στο μεταξύ κάνατε, καθώς και την καταραμένη μισθολογική ωρίμανση.
Όμως αυτό που περισσότερο θα σας πληγώσει είναι η αίσθηση της αξιοπρέπειας  που αυτοβούλως καταπνίξατε όταν στις συνεδριάσεις του συλλόγου των εκπαιδευτικών του σχολείου ακούγατε τους διευθυντές να ζητούν διαρκώς επιπλέον εργασία χωρίς ποτέ να αναφέρουν λέξη για επιπλέον αμοιβές. Επιπλέον σημειώσεις, επιπλέον ηλεκτρονικό υλικό διδασκαλίας, επιπλέον επιμόρφωση σε επιλεγμένα σεμινάρια, επιπλέον εξωδιδακτικές εκδηλώσεις, επιπλέον απογευματινές συναντήσεις  και  τηλεφωνική ενημέρωση για τις επιδόσεις ακόμη και κάθε μήνα, επιπλέον  αυτολογοκρισία στις επαφές με τους γονείς για να στρογγυλεύονται οι όποιες αιχμές για τις επιδόσεις και τη συμπεριφορά των μαθητών, επιπλέον εφημερίες,  επιπλέον βαθμολογική "αναγνώριση" στο πολλές φορές ανύπαρκτο έργο ορισμένων μαθητών, επιπλέον ανοχή στη "μικροπαραβατική¨συμπεριφορά. Ακούγατε και ενώ θέλατε να μιλήσετε, να ακουστείτε , να φωνάξετε ότι το σχολείο τελικά χτίζεται πάνω στα συντρίμμια της προσωπικής και οικογενειακής σας ζωής, εντούτοις σιωπούσατε και ήσασταν σίγουροι ότι έτσι εξασφαλίζετε το εργασιακό σας μέλλον.

 Μετά το πρώτο σοκ, αν δεν σας καταβάλει εκείνη η απέραντη κατάθλιψη που αναζητά τις αιτίες σε δικά σας λάθη και παραλείψεις οδηγώντας στη μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης, θα προσπαθήσετε να σχεδιάσετε τις επόμενες κινήσεις σας. Θα έχετε τη σιγουριά  ότι και μόνο η πολυετής παρουσία σας στο σχολείο και η αδιατάρακτη σχέση με συναδέλφους και γονείς είναι ικανή για να σας εξασφαλίσει συμμάχους. Και τότε, με έκπληξη θα διαπιστώσετε ότι πέρα από τα αρχικά τηλεφωνήματα συμπάθειας και συμπαράστασης, που σας έδωσαν ελπίδες και κουράγιο,  κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει παραπέρα και να εκτεθεί στη διεύθυνση του σχολείου με μία επιστολή διαμαρτυρίας και συμπαράστασης. Θα δείτε συναδέλφους με τους οποίους πίνατε για χρόνια καφέ καθημερινά και συζητούσατε τα τρέχοντα, να αποστασιοποιούνται και να απομακρύνονται διακριτικά ενώ κάποιο άλλοι λίγοι και νεότεροι στο σχολείο να προσπαθούν, μάταια, να συγκροτήσουν μέτωπο υποστήριξης και αλληλεγγύης και στο τέλος να τιμωρούνται από τη διεύθυνση με μείωση ωραρίου για αυτή τους την αποκοτιά.

Τότε ενστικτωδώς ίσως να στραφείτε προς το σωματείο σας και την ΟΙΕΛΕ,  σε εκείνους που πιθανόν όλα αυτά τα χρόνια αν δεν απαξιώνατε και κατηγορούσατε τους αγνοούσατε επιδεικτικά, αποφεύγοντας οποιαδήποτε σχέση με εκλογές, συνελεύσεις και απεργίες, πιστεύοντας ότι  μόνο η δική σας ικανότητα και ευστροφία ήταν αρκετή για να επιλύσει όλα τα εργασιακά σας προβλήματα. Και εκεί με έκπληξη θα βρείτε  ανθρώπους να ασχολούνται εντατικά με την προσωπική σας υπόθεση, να δίνουν νομικά τεκμηριωμένες συμβουλές και να καταστρώνουν τη στρατηγική και τις επόμενες κινήσεις σας. Εκεί θα μάθετε, πολύ αργά για σας δυστυχώς, ότι το ισχυρό όπλο σας εναντίον της απόλυσης είναι η δική σας αξιοπρέπεια που αυτοβούλως καταπνίξατε , όταν στο όνομα της επαγγελματικής εξασφάλισης και του καλού σχολικού κλίματος,  δεν αναφέρατε στο γραφείο εκπαίδευσης τις όποιες αυθαιρεσίες και παρανομίες του σχολείου.  Θα πληροφορηθείτε ότι συνάδελφοι που ήταν στην ίδια θέση με σας επέστρεψαν στα σχολεία τους διότι τα ΠΥΣΔΕ/ΠΥΣΠΕ δεν επικύρωσαν την καταγγελία σύμβασης, όταν παρουσιάσθηκαν προγενέστερες αποφάσεις των ιδίων υπηρεσιακών συμβουλίων που δικαίωναν τους συναδέλφους που είχαν καταγγείλει  παρανομίες των σχολείων τους.

Αγαπητοί συνάδελφοι,
ίσως μέσα από τη λαίλαπα που επέφερε ο ν.3848 της κ. Διαμαντοπούλου στις εργασιακές μας σχέσεις να προκύψει η ελπιδοφόρα ανάκτηση της χαμένης μας αξιοπρέπειας και η υπερνίκηση του φόβου. Όταν το μοναδικό σου όπλο για να παραμείνεις στο σχολείο είναι να μιλάς και να αναφέρεις στη Διεύθυνση  Εκπαίδευσης τις όποιες παρανομίες τότε εξ ανάγκης σίγουρα θα το χρησιμοποιήσεις.....

Υ.Γ. Αν και αντιμετώπιζα πάντα με δυσπιστία τις δημόσιες ευχαριστίες διαφόρων συναδέλφων προς την ηγετική ομάδας της ΟΙΕΛΕ, ιδίως όταν αναφέρονταν προσωπικά στον πρόεδρο της Μιχάλη Κουρουτό, καθώς πίστευα ότι εντάσσονταν στα κακώς κείμενα του συνδικαλισμού, εντούτοις οφείλω να αναγνωρίσω το λάθος μου και να τον ευχαριστήσω δημόσια τόσο εκείνον καθώς και τους Κωστή Παπαντωνόπουλο και Χρήστο Σαρρή για την  ανιδιοτελή και διαρκή προσφορά τους . Νιώθω την ανάγκη να τους ευχαριστήσω όχι τόσο για τις συμβουλές τους στο τεχνικό-νομικό επίπεδο, αλλά κυρίως γιατί με την επιμονή, τη μαχητικότητα και τη θέρμη τους,  μου έδωσαν δύναμη και θάρρος για να συνεχίσω. Επίσης, θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στους συναδέλφους που με μια ζεστή κουβέντα με συγκίνησαν εκείνες τις μέρες του Ιουλίου και κυρίως σε εκείνη την ομάδα που χωρίς να έχω με όλους ιδιαίτερες φιλικές σχέσεις, θέλησε να μου συμπαρασταθεί εμπράκτως και το πλήρωσε σκληρά. Τελευταία άφησα τη Βιργινία, συνάδελφο που  βρεθήκαμε μαζί κάτω από τις ίδιες δύσκολες συνθήκες και  γνωριστήκαμε με εξαιρετικές συζητήσεις καθώς περιμέναμε, ώρες ατελείωτες, να ολοκληρωθούν τα ΠΥΣΔΕ. Εγώ ήμουνα τυχερός(;) και επιστρέφω στο σχολείο,  εκείνη  όχι.
Στάθηκαν όλοι δίπλα και μαζί μου.
Τους ευχαριστώ...